انکار هویت و زبان مادری

 

 

مادر عزیز است وزبان مادریپاره ای از بودن مادر است.

 

یکی از متفکران  چه زیبا گفته است:

«پشت کردن به زبان مادری کمتر از پشت کردن به مادر نیست».

این مطلب نه گِله است نه انتقاد و نه ... ، فقط درد و دل است.

درد و دل درباره هویت و زبان  وانشونی،زبانی که از وقتی به دنیا می آییم تا لحظه ای که این دنیا را به

درود می گوییم، در گوشمان زمزمه می شود.

اینکه زبان رسمی کشور فارسی است و کودک مان باید بتواند به فارسی صحبت کند  قبول ، ولیچرا

 از همان بدو تولد باید این زبان را یاد بگیرد. چرا نباید ابتدا بتواند به زبان اجداد  خودش صحبت کند،

بسیار هم ولایتی هستند که با اینکه پدر و مادرشان وانشانی هستند ولی نمی توانند به زبان وانشونی

صحبت کنند. آیا این برای ما ناگوار نیست که نتوانیم به زبان مادریمان صحبت کنیم.

زبان مادری همزاد بشر است. در این زبان زلالی صدای مادر، مهر مادری، آرزوها و رویاها، عشق ها و تلخ

کامی های روزگار در هم گره خورده است.

زبان مادری گذشتگانمان ، یادگار لالایی و گهواره جنبانی و قصه گویی های بلند نیمه شب مادر است.

یادآور کودکی، یادآور روزهای رفته، روزهای فراموش ناشدنی لبخند پر مهر مادر.

غربت هویت و زبان  وانشونی در شهرهای بزرگ رنجی روح آزار است تا آنجا که از هویت وانشانی بودن و

تکلم با آن زبان  خجالت بکشیم ولی این راباید بدانیم که زبان وانشانی بخشی از هویت ماست.
 
 انکار زبان مادری پنهان نمودن بخشی از هستی انسان است و این کتمان خویش و هویت خود باعث
 
بروز نوعی بحران هویت، تضاد و تعارض درونی در وجود فرد و جامعه خواهد شد.
 
 انکار و گریز از زبان و زادگاه خود همچون نشستن بر قایق سرگردان در دریایی توفانی است که بی
 
هیچ هدفی از ساحل فاصله می گیرد. بنابر این سرمنزل نهایی هویت وانشان در این دریای توفانی به

کجا ختم خواهد شد؟
 
متاسفانه زبان و هویت وانشونی را کم کم، داریم فراموش می کنیم و امروزه کمتر کسی در شهرهای
 
بزرگ پیدا می‌شود که به کودک خود زبان وانشونی یاد بدهد و همچنین کسر شآن خود می داند که

بگویدزادگاهمکجاست !!!!
 

در پایان این جمله را می توان گفت:

 

آم وانشونی اِگه به یاقایی ِبرسای

یادِت وانَشو

اِز کاچهَ شُروت کَر تو.

 ۸/۶/۸۹