اشعار شاعران وانشان

 اشعار هم ولایتی عزیز آقای محمدعلی مشایخی (نافذ)

آقایمحمدعلیمشایخی(نافذ)، متولد 1338 در روستای وانشان گلپایگان، مهندس برق (الکترونیک) است که ذوق و قریحه لطیف او را به وادی شعر نیز کشانده است و گاهگاهی در این عرصه در قالبهای گوناگون، طبع آزمایی می کند.

«آرزوی پرواز»

خواهم کزین سراچه ی فانی سفــر کنم................از رنگ و بوی و عشوه و نازش حذر کنم

طرفی چو بر نبستــه دلم زین جهان دون.................خواهم به گوشــه ای روم و ناله سر کنم

من ماهی شنــــــاگر تالاب چون شوم؟..................آنجا که غوک هــرزه خزد کی مقر کنم؟

مرغابی نشـــسته به مرداب چون شوم؟................این برکه را رها و سفــــر زی قمر کنم

شامی است این جهان و مرا میـل و آرزو،................پرواز تا دریچــــه ی صبح و سحر کنم

کو هم پیاله ای که مرا همــــرهی کند؟..................بگذار تا به میــــــکده یاران خبر کنم

ای خشک جان! که غرق تمنّـای این تری.................چون گویمت ز عشق، سخن بی ثمر کنم

تن زورقی گِلیــــن و گُلی سرنشیـن آن...................در بحــــر بی کـرانه سفر یا خطر کنم؟

دنیا! به نزد من تو چه بد غمزه می کنی!..................ای یار بی وفا! به تو از بد، بتــــــر کنم

دلبستگیّ و عاشقی و شور و اشتیــــاق.................بر آنکه کرد جلوه به طور و شجــر کنم

عالی است باری و دانی است این جهــان.................خامی است دل به فـــانی، باقی نظر کنم

من از قنوت رب و خیــــالی ز کام دهر،.....................در دل امیـد و یأس بسی مستقــــر کنم

صهبای عشق در قدح جان چه دلرباست!..................جان را به نیم رطلی از آن مفتخـــر کنم

«نافذ» که بود چون گل خندان، چه شد که گفت:...........خواهم کزین سراچه ی فانی سفــر کنم؟!


محمّد علی مشایخی (نافذ)- پاییز 1362 هجری شمسی، خوابگاه دانشگاه صنعتی اصفهان

«عشق تو و آلیچ؟»

«عشق تو و آلیچ؟»

درد دِلـِــــم بی تو دوا نَدگنو...............حاجت این خِسّـــه رِوا نَدگنو

حــقّ تو و مون جـی اِدا نَدگنو...............نَدگنو بی تو به خُــــدا نَدگنو

گیرُم که حرف دِلِما هیچ کِرون

عشق تو را با چیشی آلیچ کِرون

داجِند که پیل و پَله و زَر خُوشو...............داجِنــد کِیِ عالی و مُسَّر خُوشو

داجِنــده که یار صنم بر خُوشو...............مُون داجونی دِل با یَه دِلبر خُوشو

گیرُم که حرف دِلِما هیچ کِرون

عشق تو را با چیشی آلیچ کِرون

اون که بِه کِژوا تی و گُل یِکیو؟...............پوشِن اعیــــانی و جُل یِکیو ؟

کُندولِه ی علم و فَتُـــل یِکیو ؟...............عَجـــوزِه و یار سُوگل یِکیو ؟

گیرُم که حرف دِلِما هیچ کِرون

عشق تو را با چیشی آلیچ کِرون

یَه دل داجو بَرِ دِلِمـا کِل کِرون............... یَه دل داجو دِروازه ژا وِل کِرون

یَه دل داجو ویدرا حاصل کِرون............... یَه دل داجو ندگنو دل دِل کِرون

گیرُم که حرف دِلِما هیچ کِرون

عشق تو را با چیشی آلیچ کِرون


محمّد علی مشایخی (نافذ) – تیر ماه 1379

 

«زی بوره»
 

آسمـــون تیره و تارو، زی بوره.................نِفَســا گرت و غبارو، زی بوره

تو مِث افتـــــوه، امّا زیر ابــر..................دیـم ماهد استتــارو، زی بوره

تو همون اکسیره که طلات کره..................مس و روحی را که خوارو، زی بوره

تو همون حکیمــه که یگ نظرد.............دوا و چــاره ی کارو، زی بوره

مِردُمی کُ راستی کُ ری زمین؟..........آدمی در احتضـــارو، زی بوره

مین دنیا بیدرمین از ایرون زمین...........نابکار سُــــوار کارو، زی بوره

حــرم امن خدا، از ستم سعودیا............تا قیومت به فشــارو، زی بوره

نه فقط نائب نــــابد، بِـــــگوا................عالمی در انتظــــارو، زی بوره

از فِراقِد چیشی باجون؟ شی و رو.......دل «نافذ» بی قـرارو، زی بوره

محمّد علی مشایخی (نافذ) – تیر ماه 1382

«خُویّو»

هان ای بِرا چه جور بیداجونی، خویو ........... اِز قافِــــــله بَپـا کِه نَمونی، خویّو

خود زونـه که دِرَنگ نَدارو چَرخــِژ ........... اتّاجنُو به نعــــــش جِوونی، خویّو

خُو نَدبِرو که رازَن بیـــــدار بیدِرو ........... اِز شیش طِرف کِمین تو جونی خویّو

امرو ویرِد به کار خُچَد دِربُو تا صُباح .......... حِیـــرون نَبِه هالا چه کِرونی، خویّو

سوسیس و کالباس کِرنده و خُرتِدند .......... آشغــــال گوشت را پپرونی خویّو

«نافذ» به احتــرام مِث دال و داجو .......... ای هُم وِلایتی، وانشـــــونی خویّو

محمّد علی مشایخی (نافذ) – مهر ماه 1385

 

 

 

«وَیکَانَّ خُژو»
 

 

 

«بسم الله الرحمن الرحیم»
قال رسول ا... (ص) : افضلُ اَعمالِ امّتی انتظارُ الفَرَج

هَمَژ به چَم چَم یــارون، ویکان خژو.........................به خُــژ قِسَم بی قرارون، ویکان خژو

به هر غِریب که رَعنـا وُ در عَبا ماتون.......................لابد خُــژو دل حیرون! ، ویکان خژو

اشکام گایی دم مشکو، اِلّرزو گایی شونام..............گایی جی ابر بهـــارون، ویکان خژو

هوا پَسُو، مینِ این گیر و دار وانفسـا.....................اِز صبـر چـــاره ندارون، ویکان خژو

قَمر در اقربُو اوضاع، شی دومَن گستر....................وُ مون ستــاره تِشمارون، ویکان خژو

آره به نور ستــاره که وامدار خُورو........................را بیــــدبرند به دُورون، ویکان خژو

ولی اُفتــوِ خُــــدا پشت ابـر نَدمونو.........................پس از یکی دو سه تیفون، ویکان خژو

شاید جی شیّو اتون ناج، دم دم صاحبو..................خِب نَدوینون و بیـدارون، ویکان خژو

خدا کِرو بَدِرِزّو گه «نافذ»! اِز خُرواز..........................دو صـد پیـــاله بگیرون، ویکان خژو

ویکانَّ = مأخوذ از قرآن است. این کلمه در قرآن در داستان قارون دو بار بکار رفته است.
دُورون = دوران، کناه از مسایل زمانه . رابیدبرند به دورون؛ یعنی مسایل و مقتضیات زمان را درک می کنند.
بدرزّو = خورشید طلوع کند.
خُرواز = در وانشان، ساعات آبیاری از طلوع آفتاب و پیاله واحد زمان برای در اختیار داشتن آب قنات است. همچنین در این مصراع،
پیاله ایماء به پیاله ی می دارد.

 

 

محمّد علی مشایخی (نافذ) – آبان ماه 1385

 «گیده»

آدم اســــــتادِ گنو از گیده...............مُرشِــدِ رادِ گنو از گیده

تیــــله ی نـازه ی اِمرو رویی............شاخ شمشادِ گنو از گیده

سینه باید بُ مثِِ دشت وِسیع.........دشـت، آبادِ گنو از گیده

قول مولاوُ که دلهــــا ظرفِند*..........خیر، بنــیادِ گنو از گیده

***
ننه ! انگـــــیرِ گِل آلود رَزَه...............بَر قِلمـــدادِ گنو از گیده

مثِّ آغیـــــده پِتَن تا ثُلثان...............وِچــه ارشادِ گنو از گیده

کَفا آچّینو، یه کم تنقـــل بار.............شـیره ایجادِ گنو از گیده

دلِ پُر میــر پُر آشوب شما.............آقبت شــادِ گنو از گیده

صبر کِه صبر دُرُست تِیـاری..............گوسالد گادِ گنو از گیده


***
ننه! سِـــلّار گنن گیده ژگو..............بُرج، میــلادِ گنو از گیده

زونه «ذالنّون» به دل ماهی شه........بَعــدژ آزادِ گنو از گیده

ایــژدپی بی اِگِه کوتیــر نِیِه.............کو جی اوتادِ گنو از گیده

یا مَحَد حیـدر و دیگا بی گه..............را به را یـادِ گنو از گیده

مِرد، مین معــرکه ها نلِّخچو............جخت، امدادِ گنو از گیده

***
ننه جون! نَرم بَکِش با مِردُم...............صِید، صِـیّادِ گنو از گیده

نون بَرِسنه ننه! لقمــه بِقمِو.............کما عــازّادِ گنو از گیده

نَداجون بَخچِ ثَبابژ، که همون..............کِــلِ کارادِ گنو از گیده

اثر میــرو که صد پُش غیرََه............... وی ز ایـلادِ گنو از گیده


***
اون که با کِبر خُژ از را بَرشِه...............خوار ور پـادِ گنو از گیده

اون سَکَم کِفتِه ی خِنّاث، سرِژ...........خـالی از وادِ گنو از گیده

عَوضِژ خضر ولایت، حیــــدر...............یـــار و مولادِ گنو از گیده

«نافذ» این گیده وُ تِمثیل گناو.............کو و فرهــادِ گنو از گیده

*= " انّ القلوبَ اوعیه وَ خیرُها اوعاها " به درستی که دلها ظرف هایی هستند و بهترین آنها پرگنجایش ترین آنهاست . مولا علی (ع) خطاب به مالک اشتر

محمّد علی مشایخی (نافذ) – مهر ماه 1387

 

 

 

هر کی که خدا را باور نکرو امرو ژا از ازه ویتر نکرو

به یاقای نرسو از مون واتن بیخودی اینور و اونور نکرو

محمد علی مشایخی (نافذ) پنجشنبه 17 اردیبهشت1388

 

 

 «گل باجمین، گل بشنمین»

«بسم الله الرحمن الرحیم»

قال رسول الله (ص): « اَفضَلُ اَعمالِ امّتی اِنتظارُ الفَرَج »


بیــگه تا گُل باجمین، گُل بشنمین .... ای بِـــــرا تا سر بَگرنِه، بِشتمین


فرخـــی نو نادارمین یا پیــل دار .... صــولتی خِب دارمین یا یِشتمین


بیـــگه وابیزمین خومونا، خالِّــکه .... سنگ نیمین، آخِرین حد خِشتمن


قَدّ کِشمین از وِشَنـــــــد مَعنِوی .... دیم نیمین، پنبـــــه زار وِشتمین


طــاق تا شوم تا کی و اُو گُل گُله؟ .... طالب خُـــرواز و او مین رشنمین


حج محد میدی! یه کم تعجیل که .... کشتـــه ی تو مِرته ی واگِشتمین


بور به ایتالاد پی که بعــــد قُرص .... هرچی ویشتر، تشنه ی بارِشت امین


دشت بالامونا پر اشجـــــار کر .... دشت جیر را کم نگیرگه کِشتمین


«نافد!» آما چَم به رایمین چَم به را .... وانشـــــونی یا که از وادِشتمین


محمّد علی مشایخی (نافذ) – اردیبهشت ماه 1389

 

 

 

اشعار هم ولایتی عزیز آقای محمد مشایخی (سالار )

 

 

 

 ارسالی توسط آقای معین مشایخی

-----------------------

------------------------



-----------------------



------------------------



------------------------



------------------------

 

 

اشعار هم ولایتی عزیز آقای سید ابوالقاسم اطیابی

 

                         وانشان                          

  بنازم" وانشــــــان" و سرزمین "دشت بالا" را            هم آن دشت "پلق" ، "مرغان" و هم "پاتیر" زیبا را 

  هم آن کوه "محمدحیدر" و"دیگا"وکوه"تیــــــر"            هم آن "سنگـــازر" و آب زلال و بـــس گوارا را

  هوای بس لطیف وصاف وکوهستان زیبایـــــش          که صیـقل می دهد یکســـر تمام جان و دلها را

  صفای سرزمین "بوالفتــــــوح " و"سیـد کرار"             خوشا "دشت امیر" و " لمبی" و آن کوه "دیگا" را

  بهــــارش پرگل و دشتش پرا زاشجـــار گوناگون          خدایـش حفظ فرماید مراین دشت مصفـــا را

  "اگرآن ترک شـــــیرازی بدسـت آرد دل ما را "            " به خال هندویــش بخشـم سمـــرقند و بخارارا"

  چه خوش بودآن "صفا"وشوروسرمستی بگذشته       خدایـــــش باز گــــــــــردانـاد آن د وران والا را

 

                      

روند تولید سریال مولانا

 

روند تولید سریال «جلال الدین» هم محرمانه شد

 

شهر بلخ در مجموعه تلویزیونی ˝مولانا˝ بازسازی شد